بهترین و حرفه ای ترین مدرس سرمایه گذاری ، اقتصاد و کسب وکار

بهترین معیارهای سنجش رشد اقتصادی چیست؟
 
 اقتصاددانان و آماردانان از چندین روش برای ردیابی رشد اقتصادی استفاده می کنند.  شناخته شده ترین و اغلب ردیابی شده، تولید ناخالص داخلی (GDP) است.  با این حال، با گذشت زمان، برخی از اقتصاددانان محدودیت ها و سوگیری ها را در محاسبه تولید ناخالص داخلی برجسته کرده اند.  سازمان هایی مانند اداره آمار کار (BLS) و سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) نیز معیارهای بهره وری نسبی را برای سنجش پتانسیل اقتصادی حفظ می کنند.  برخی پیشنهاد می‌کنند که رشد اقتصادی را از طریق افزایش سطح زندگی اندازه‌گیری کنید، اگرچه تعیین کمیت آن دشوار است.

 اقلام کلیدی
 برای ارزیابی رشد اقتصادی می توان از روش های مختلفی مانند تولید ناخالص ملی (GNP) و تولید ناخالص داخلی (GDP) استفاده کرد.
 تولید ناخالص داخلی ارزش کالاها و خدمات تولید شده توسط یک کشور را اندازه گیری می کند.
 تولید ناخالص ملی ارزش کالاها و خدمات تولید شده توسط یک کشور (GDP) و درآمد حاصل از سرمایه گذاری های خارجی را اندازه گیری می کند.
 برخی از اقتصاددانان معتقدند که کل مخارج نتیجه تولید مولد است.
 اگرچه تولید ناخالص داخلی به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، اما به تنهایی نشان دهنده سلامت یک اقتصاد نیست.

 
 چرا تولید ناخالص داخلی اینقدر مهم است؟

 تولید ناخالص داخلی
 تولید ناخالص داخلی بسط منطقی اندازه گیری رشد اقتصادی بر حسب هزینه های پولی است.  برای مثال، اگر یک آمارگیر بخواهد بازده تولیدی صنعت فولاد را درک کند، فقط باید ارزش دلاری تمام فولادهایی را که در یک دوره خاص وارد بازار شده است، ردیابی کند.

 خروجی های تمام صنایع را که بر حسب دلارهای خرج شده یا سرمایه گذاری شده اندازه گیری می شود، ترکیب کنید و کل تولید را به دست آورید.  حداقل این نظریه بود.  متأسفانه، این توتولوژی که مخارج برابر با تولید فروخته شده است، در واقع بهره وری نسبی را اندازه گیری نمی کند.  ظرفیت تولید یک اقتصاد رشد نمی کند زیرا دلارهای بیشتری در اطراف جابجا می شوند، اقتصاد مولدتر می شود زیرا منابع به طور موثرتری استفاده می شوند.  به عبارت دیگر، رشد اقتصادی باید به نحوی رابطه بین کل ورودی‌های منابع و کل خروجی‌های اقتصادی را اندازه‌گیری کند.

 OECD تولید ناخالص داخلی را از مشکلات آماری متعددی رنج می برد.  راه حل آن استفاده از تولید ناخالص داخلی برای اندازه گیری مخارج کل بود که از نظر تئوری سهم نیروی کار و بازده را تقریب می زند و استفاده از بهره وری چند عاملی (MFP) برای نشان دادن سهم نوآوری فنی و سازمانی.
 1

 تولید ناخالص ملی
 کسانی که در یک سن خاص هستند ممکن است یاد بگیرند که در مورد تولید ناخالص ملی (GNP) به عنوان یک شاخص اقتصادی یاد می کنند.  اقتصاددانان عمدتاً از GNP برای آگاهی از درآمد کل ساکنان یک کشور در یک دوره معین و نحوه استفاده ساکنان از درآمد خود استفاده می کنند.  تولید ناخالص ملی کل درآمدی را که در مدت زمان معینی به جمعیت تعلق می گیرد اندازه گیری می کند.  برخلاف تولید ناخالص داخلی، درآمدی که به افراد غیر مقیم در قلمرو آن کشور تعلق می گیرد را در نظر نمی گیرد.  مانند تولید ناخالص داخلی، تنها معیاری برای بهره وری است و قرار نیست به عنوان معیاری برای سنجش رفاه یا شادی یک کشور مورد استفاده قرار گیرد.

 دفتر تحلیل اقتصادی (BEA) تا سال 1991 از GNP به عنوان شاخص اولیه سلامت اقتصادی ایالات متحده استفاده کرد. در سال 1991، BEA شروع به استفاده از تولید ناخالص داخلی کرد، که قبلاً توسط اکثر کشورهای دیگر استفاده می شد.  BEA از مقایسه آسان تر ایالات متحده با سایر اقتصادها به عنوان دلیل اصلی این تغییر نام برد.
 2
  اگرچه BEA دیگر به GNP برای نظارت بر عملکرد اقتصاد ایالات متحده متکی نیست، اما همچنان ارقام GNP را ارائه می دهد که برای تجزیه و تحلیل درآمد ساکنان ایالات متحده مفید است.

 تفاوت کمی بین تولید ناخالص داخلی و تولید ناخالص داخلی برای ایالات متحده وجود دارد، اما این دو معیار می توانند برای برخی از اقتصادها به طور قابل توجهی متفاوت باشند.  برای مثال، اقتصادی که دارای نسبت بالایی از کارخانه‌های خارجی باشد، تولید ناخالص داخلی بالاتری نسبت به تولید ناخالص داخلی دارد.  درآمد کارخانه ها در تولید ناخالص داخلی لحاظ می شود زیرا در مرزهای داخلی تولید می شود.  با این حال، از آنجایی که به افراد غیر مقیم تعلق می گیرد، در GNP لحاظ نمی شود.  مقایسه تولید ناخالص داخلی و تولید ناخالص داخلی روشی مفید برای مقایسه درآمد تولید شده در کشور و درآمدی است که به ساکنان آن جریان می یابد.